Foto: The Mosaic Rooms

Mírame

Me dijo: Yo no quiero hablar sobre el amor, quiero hablar en el amor. Indirectamente me enseñó cómo ser como políglota, cómo no tener la sabiduría de idiomas como componente principal en mi vida.

En 2015 vino de visita el mejor políglota que he conocido: el griego Yannis Ikonomou. Paseamos por buena parte del Centro, desde el Primer Cuadro de la Ciudad, hasta el Mercado de San Juan. Estuvimos platicando de todo: de su trabajo como traductor en la Unión Europea en Bruselas, de la vida en Grecia, de ciertas ideas que tiene como homosexual.

Le pregunté por qué no va a congresos de políglotas, ya que es una inspiración para muchas personas. Yannis me dejó una enseñanza muy grande. Me respondió: Es como si fuera a un congreso de amor. Yo no quiero hablar sobre el amor, quiero hablar en el amor. Indirectamente me enseñó cómo ser como políglota, cómo no tener la sabiduría de idiomas como componente principal en mi vida.

Lo más importante que me legó fue un poema en persa de una poetisa y cineasta iraní llamada Forough Farrokhzad (1935-1967). Nacida y muerta en Teherán, rompió los esquemas de la sociedad en Irán, al acercar la poesía clásica al sector popular.

Antes de irse, me dejó este poema: نگاه کن. Se traduce como “Mírame”. Esta ha sido mi primera traducción. La comparto.

نگاه کن

نگاه کن که غم درون دیده‌ام
چگونه قطره قطره آب می‌شود
چگونه سایه سیاه و سرکشم
اسیر دست آفتاب می‌شود

نگاه کن
تمام هستی‌ام خراب می‌شود
شراره‌ای مرا به کام می‌کشد
مرا به اوج می‌برد
مرا به دام می‌کشد

نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می‌شود
تو آمدی ز دور‌ها و دور‌ها
ز سرزمین عطر‌ها و نور‌ها
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی
ز عاج‌ها، ز ابر‌ها، بلور‌ها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به سرزمین شعر‌ها و شور‌ها
به راه پر ستاره می‌کشانی‌ام
فراتر از ستاره می‌نشانی‌ام

نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه‌های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه‌های آسمان
کنون به گوش من دوباره می‌رسد

صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده‌ام
به کهکشان، به بیکران، به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوج‌ها
مرا بشوی با شراب موج‌ها
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات
مرا بخواه در شبان دیرپا

مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره‌ها جدا مکن
نگاه کن که موم شب به راه ما
چگونه قطره قطره آب می‌شود
صراحی سیاه دیدگان من

به لای لای گرم تو
لبالب از شراب خواب می‌شود
به روی گاهواره‌های شعر من

نگاه کن
تو می‌دمی و آفتاب می‌شود

Mírame

Mira cómo la pena se derrite
gota a gota en mis ojos,
cómo mi sombra rebelde oscura
la toma prisionera el sol.

Mírame.
Todo mi ser se cae a pedazos,
la chispa me rodea,
me lleva a las alturas
y me arrastra a una trampa.

Mírame.
Todo mi cielo
se deshace en estrellas fugaces.
Tú viniste de lejos,
desde tierras perfumadas y luminosas.
Me pusiste en un bote en las alturas,
junto a las nubes y cristales.
Llévame, esperanza mía,
llévame a la tierra de poemas y pasiones,
llévame al camino de estrellas,
Ponme encima de las estrellas.

Mírame.
Me quemé con las estrellas.
Me enfermé por estar lleno de ellas,
porque mi corazón es un cardumen rojo,
las estrellas plegadas se transformaban en la noche
porque a lo lejos queda tu pelo atrás de nuestra tierra.
En este azul marino de los pabellones del cielo
llega ahora otra vez a mis negros oídos

tu voz;
es la voz de las alas de la nieve de los ángeles.
Mira a dónde he llegado:
a las galaxias, a lo inconmensurable, a lo inmortal.
Ahora que llegamos hasta la cima
lávame con olas de vino,
enróllame en la seda de tus besos,
ámame en las noches perennes.
No me cambies
ni me separes de las estrellas.

Mira cómo la cera de la noche de nuestros caminos
se derrite gota a gota.
El frasco negro de nuestras vistas
a tu lado caliente,
a la cuna de mi poesía.

Mírame:
respiras y amaneces.

Deja un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *